شهرام ناظری در مراسم تشییع پیکر مصطفی کمال پورتراب گفت: پورتراب جزو نسل شکوهمندی بود که من از دیدن او انرژی می‌گرفتم.
به
گزارش ایسنا، آیین تشییع پیکر مصطفی کمال پورتراب – آهنگساز و تئوریسین
موسیقی ایران - صبح روز جمعه، چهارم تیرماه، با حضور چهره‌های موسیقی،
معاون هنری وزارت ارشاد، مدیرعامل خانه موسیقی و علاقه‌مندان به این هنرمند
از مقابل تالار وحدت برگزار شد.
شهرام ناظری – خواننده و استاد آواز - در
این مراسم اظهار کرد: من ۳۷ سال تنها کار کردم و در همه این مدت به صدا و
سیما نرفتم. با این حال کسانی مثل پورتراب بودند که در آنها عشقی احساس
می‌کردم و از وجودشان انرژی می‌گرفتم. وقتی شنیدم مصطفی کمال پورتراب از
دنیا رفته است، خیلی دلم گرفت. او کسی بود که با یک دیدار کوتاهش انرژی
می‌گرفتم.
او افزود: پورتراب جزو نسلی بود که من به این نسل می‌گویم
شکوهمند. نسلی که معرفت بالا و طبع بزرگی دارند. او همه وجودش عشق بود. ما
وقتی کسی می‌میرد و می‌خواهد جهان را ترک کند زیاد حرف می‌زنیم، اما
هیچ‌وقت پند نمی‌گیریم. ای کاش نسل ما و نسل‌های بعدتر از معرفت و شکوهمندی
وجود استاد پورتراب درس می‌گرفتیم و این طرز فکرهای پایین و ذهن‌های
کوتوله را کنار می‌گذاشتیم. اما هیچ‌وقت یاد نمی‌گیریم. در نسل‌های بعد از
نسل او شاهد افت بودیم و شاید از حاصل تربیت این جامعه بیشتر از این
نمی‌توان توقع داشت.
ناظری ادامه داد: پورتراب یکی از کسانی بود که عاشقش بودم.
وقتی او را می‌دیدم روحم شاد می‌شد و از شکوهمندی وجودش و یکرنگی او لذت
می‌بردم و انرژی می‌گرفتم.
ناظری سپس در کنار پیکر پورتراب به آوازخوانی پرداخت.
در بخش دیگری از این مراسم محمد سریر - عضو هیأت مدیره خانه موسیقی -
با بیان اینکه آثار پورتراب ماندگار و پشتوانه فرهنگی مهمی هستند، اظهار
کرد: مصطفی کمال پورتراب استاد بیش از سه نسل از کسانی بود که در حوزه
فرهنگ و هنر خدمت می‌کردند و در ادامه نیز همچنان از او می‌آموختند.
علاقه‌مندی، کشش و کوشش او در حوزه‌های مختلف فرهنگی و هنری و حافظه گسترده
و دانش وسیعش آموزنده بود. اینها مواردی بود که شاید به ندرت در استادان
دیگر دیده بودیم. او به مباحث مختلفی همچون موسیقی ملی و جهانی، زبان‌های
مختلف، شریعت و مبانی دینی، ریاضیات، فلسفه، زبان‌شناسی و کاربرد کامپیوتر
اشراف داشت.
او افزود: پورتراب افق‌هایی را به جوان‌ها نشان می‌داد که
معنای آنها این بود که همیشه میشود هر کاری کرد؛ فقط باید تلاش و پشتکار
داشت. او نمادی از کوشش و تلاش و بهره‌گیری از همه فرصت‌های زندگی بود. تا
روزهای آخر زندگی‌اش سه، چهار ساعت مطالعه توأم با نوشتن داشت. در همین چند
سال اخیر چند کتاب از او منتشر شده بود.
سریر همچنین بیان کرد: او همیشه نگران شاگردانش بود و همه را
به اسم می‌شناخت و به وجود آنها افتخار می‌کرد. پورتراب غرق در آرزوی
سرفرازی کشور و مردم بود و اگر تندی می‌کرد روی شخص نبود، بلکه مربوط به
موضوع می‌شد. موفقیت شاگردانش اصلی‌ترین دلمشغولی این استاد بود.
در بخش دیگری از این مراسم نازنین جلالی - یکی از شاگردان پورتراب - پشت
تریبون قرار گرفت و گفت: من مدت کوتاهی شاگرد استاد پورتراب بودم که به
اندازه یک پلک بر هم زدن گذشت. تمام زندگی و یافته‌های علمی‌ام را مدیون او
هستم. مهمترین عنصر وجودی او تلاش و مطالعات علمی و جنبه بخشندگی‌اش بود.
به طور سربسته به خیلی‌ها کمک می‌کرد. به درخواست خود او هیأت امنایی با
حضور خانه موسیقی برگزار شد تا همه سرمایه‌های معنوی، کتاب‌ها و سازهایش در
راه موسیقی و متعلق به خانه موسیقی صرفا برای بهره‌برداری در زمینه هنر
موسیقی استفاده شود.
سپس اسماعیل تهرانی - دیگر شاگرد پورتراب - با
بیان اینکه از سال ۱۳۴۰ شاگردی او را کرده است، گفت: همه ما از بدو تولد
زیر پوشش دو معلم آشکار و پنهان هستیم. معلم پنهان خانواده و جامعه هستند و
معلم آشکار مدرسه و دانشگاه. پورتراب تنها کسی بود که چه زمانی که روی
نیمکت‌های کلاس می‌نشستیم و چه زمانی که ریاست هنرستان را بر عهده داشت و
کنارش بودیم، هر دو این نقش‌ها را به خوبی بازی کرد. برای همه هم معلم
پنهان بود و هم آشکار. این ویژگی او را در کمتر کسی دیدم.
تبلیغات 
